Mayhem „De Mysteriis Dom Sathanas” (1994)

Mayhem
De Mysteriis Dom Sathanas
(1994)
1. Funeral Fog
2. Freezing Moon
3. Cursed In Eternity
4. Pagan Fears
5. Life Eternal
6. From The Dark Past
7. Buried By Time And Dust
8. De Mysteriis Dom Sathanas

Ktoś może zapytać – po co wspominać o albumach szeroko znanych, docenianych od lat i otaczanych przez ich fanów wielkim uwielbieniem? Otóż odpowiem – bo o dobrej muzyce zawsze warto pisać, i nawet jeśli powiedziano w danym temacie już wszystko i nie pozostaje nic innego, jak tylko powtórzyć zachwyty innych, najzwyczajniej w świecie przyjemnością jest właśnie to zrobić. Owiany nimbem kultu i otoczony najnieświętszym kultem wśród miłośników mrocznego grania pierwszy długograj norweskiego Mayhem to jeden z kamieni węgielnych black metalu. To czterdzieści pięć minut prawdziwie diabelskiego grania, które robi piorunujące wrażenie po dziś dzień.

TriORE „Three Hours” (2009)

TriORE
Three Hours
(2009)
1. The First Three Hours
2. Victory Rising
3. After Summer We Fall
4. The Missing Hour
5. Another Love, Another Hate
6. No Tears Are Shed For You And Me
7. Pleasures & Tortures
8. Fires Burn, Like Fires Do
9. Let Us Meet In The Trenches
10. There’s A Smell To Life That Dies
11. Europa’s Dream
12. The Last Three Hours

Swoje siły postanowiły połączyć dwa znane na scenie neofolkowej i martialowej nazwiska – Tomas Pettersson ze szwedzkiego Ordo Rosarius Equilibrio oraz Christian Erdmann z niemieckiego Triarii. Wspólne przedsięwzięcie nazwali TriORE, i faktycznie, album „Three Hours”, tak jak nazwa projektu, łączy elementy obu macierzystych formacji zaangażowanych weń muzyków.

Rome „Berlin” (2006)

Rome
Berlin (EP)
(2006)
1. Like Lovers
2. The Orchards
3. Une Autre Vision
4. Clocks
5. Wake
6. Herbstzeitlose

Rome powstał jako jednoosobowy projekt Luksemburczyka Jerome Reutera, później wzmocniony przez osobę Patricka Damiani, realizatora i współproducenta jego muzyki. Twórczość Rome to iście postmodernistyczny kocioł pełen tropów, inspiracji i aluzji, który ciężko jednoznacznie zaszufladkować.

Seventh Void „Heaven Is Gone” (2009)

Seventh Void
Heaven Is Gone
(2009)
1. Closing In
2. Heaven Is Gone
3. The End Of All Time
4. Broken Sky
5. Killing You Slow
6. Descent
7. Shadow On Me
8. Drown Inside
9. Death Of A Junkie
10. Last Walk In The Light

Po śmierci Petera Steele’a oczy (i uszy) wielu miłośników Type O Negative skierowały się w stronę pobocznego projektu gitarzysty Kenny’ego Hickeya i perkusisty Johnny’ego Kelly’ego, którzy tworzą razem z dwójką przyjaciół z kapel Inhuman i Supermassive zespół o nazwie Seventh Void. Chociaż debiutancki krążek „Heaven Is Gone” został wydany już w 2009 r., szerzej światek muzyczny usłyszał o nim dopiero w 2010 r., nie tylko za sprawą tragedii w Type O, ale także przez wzgląd, że płyta trafiła wreszcie na europejskie półki sklepowe, przy akompaniamencie większego zainteresowania branży.

Julien-K „Death To Analog” (2009)

Julien-K
Death To Analog
(2009)
1. Death To Analog
2. Someday Soon
3. Kick The Bass
4. Technical Difficulties
5. Systeme De Sexe
6. Maestro
7. Forever
8. Spiral
9. Nvr Say Nvr (Romeo Void cover)
10. Dystopian Girl
11. Look At U
12. Stranded
13. Disease
14. Futura (DTA Mix)

W latach 90. w kręgach miłośników muzyki elektronicznej tryumfy święcił zespół Orgy, który wypłynął na szerokie wody za sprawą coveru „Blue Monday” Duran Duran. Kapela miała na tyle duży potencjał komercyjny, a przy tym łączyła tak zgrabnie industrialowe i electropopowe patenty, że zainteresował się nimi sam Jonathan Davis z Korn, który przyjął ich do swojej wytwórni. Lata minęły, a po trzecim długograju o tytule „Punk Statik Paranoia” słuch o zespole zaginął, choć oficjalnie nie podano wiadomości o rozpadzie grupy. Nic w przyrodzie nie ginie, bo nie miałoby się gdzie podziać, jak pisała niegdyś Agnieszka Osiecka we „Wzorze na diabelski ogon”, toteż i muzycy Orgy (gitarzysta Ryan Shuck, pełniący też rolę wokalisty oraz klawiszowiec i gitarzysta Amir Derakh) objawili się wreszcie światu pod szyldem Julien-K. Chociaż gdzieniegdzie wcześniej pojawiała się już ta nazwa, dopiero w 2009 r. usłyszano o niej szerzej – a to za sprawą debiutanckiego longplaya „Death To Analog”.

Ordo Rosarius Equilibrio „Apocalips” (2006)

Ordo Rosarius Equilibrio
Apocalips
(2006)
1. [Mercury Rising] Seduced by the Kisses of Cinnabar Sweet
2. Lost Forever, In The Blitzkrieg of Roses
3. Do Murder & Lust Make Me a Man?
4. Hear the Sound of a Black Flame Rising
5. Sons & Daughters of Lilith and Cain
6. Hell Is My Refuge – A Golden Dawn for a Judas Kiss
7. I Think About Germany and the End of the World
8. Let the Words of My Murder Be the Last Words You Hear
9. When We Murdered the World on the Fourteenth of May
10. [Apocalips Kisses] In the Eyes of the Scarlet Ones
11. Can You See the Forest for the Trees?
12. She’s in Love With a Whip – My Venus in Furs (Velvet Underground cover)
13. Who Stole the Sun From Its Place in My Heart?

Kolejny krążek w dyskografii Ordo Rosarius Equilibrio, „Apocalips”, zasadniczo nie zmienia założeń, jakie narzucił sobie przy komponowaniu Tomas Pettersson. Po raz kolejny mamy do czynienia z intrygującą mieszanką neofolku, martial industrialowych podkładów i nieraz popowej melodyjności.

For My Pain… „Fallen” (2003)

For My Pain…
Fallen
(2003)
1. My Wound Is Deeper Than Yours
2. Dancer In The Dark
3. Queen Misery
4. Sea Of Emotions
5. Rapture Of Lust
6. Broken Days
7. Dear Carniwhore
8. Bed Of Dead Leaves
9. Autumn Harmony
10. Tomorrow Is A Closed Gate (Dead For So Long)
11. Killing Romance *
12. Joutsenlaulu (Yö cover) *
13. Too Sad To Live *
* na reedycji 2009

Późne lata 90. i początek nowego millenium dla fińskich zespołów z kręgów klimatycznych były niezwykle urodzajnym i korzystnym okresem. Popularność gotyckich i okołogotyckich brzmień sprawiła, że z każdym kolejnym rokiem przybywało zespołów poruszających się w takiej właśnie stylistyce – popowych piosenek oprawionych w ramy grania nieco cięższego, choć wygładzonego, smutnego, choć z pewnością nie depresyjnego, oraz odpowiednio mocno chwytliwego, by z jak najlepszym skutkiem przebić się do głównego nurtu. Na fali popularności owego stylu powstała grupa For My Pain…, której skład zasilili członkowie znanych fińskich zespołów – Eternal Tears Of Sorrow (gitarzysta, perkusista i basista), Charona (gitarzysta), Nightwisha (klawiszowiec) oraz Reflexion (wokalista), chociaż ten ostatni nie miał jeszcze wydanego w ówczesnym czasie żadnego oficjalnego krążka. Taki oto superskład zmontował „Fallen”.